تصویری از بازوهای کهکشان راه شیری
محتویات
۱ نامشناسی
۲ نمای ظاهری
۳ اندازه و جرم
۴ سن
۵ ساختار
۵.۱ مرکز
۵.۲ بازوهای مارپیچ
۵.۳ هاله
۵.۴ مکان خورشید و همسایگی آن
۶ محیط
۷ تعداد سیارهها
۸ جریان ذرات در مرکز کهکشان
۹ منابع
۱۰ پیوند به بیرون
نامشناسی
این نام اصطلاح لاتینِ via lactea است که دلیل این نامگذاری، دیده شدنِ نوارهٔ کمرنگی از نورِ تشکیل شده بوسیلهٔ ستارههای وابسته به کهکشان است که از زمین به اینگونه دیده میشود. برخی منابع بهطور قاطع گفتهاند که عبارتِ راه شیری منحصراً اشاره به نواره نوری دارد که خودِ کهکشان در شب تولید میکند، در حالی که نامِ کهکشانِ راه شیری باید برای اشاره به خودِ کهکشان هم بهکار رود. با این حال، معلوم نیست گستردگی این قرار داد چگونه است، و عبارت راه شیری بهطور مداوم در هر دو مفهوم استفاده میشود.
نمای ظاهری
بخشی از کهکشان راه شیری در بیابانی بدون آلودگی نوری در نوادا. بخش پرنورتر، مرکز کهکشان را که در صورت فلکی کمان واقع شده نشان میدهد.
خط کهکهشان راه شیری از کاروانسرای دیر گچین واقع در پارک ملی کویر در استان قم
خط کهکهشان راه شیری از کاروانسرای دیر گچین واقع در پارک ملی کویر در استان قم
کهکشان راه شیری، شبها در آسمانی کاملاً تاریک (به دور از نور ماه و آلودگی نوری) به صورت نوار سفید کم رنگی در آسمان دیده میشود. پهنای این نوار تقریباً ۳۰ درجه است.[۸]
راه شیری کهکشانی مارپیچی میلهای است. شکل کلی کهکشانهای مارپیچی را میتوان به یک دیسک یا قرص تشبیه کرد. بخش اصلی اجزای تشکیل دهندهٔ کهکشان (ستارهها، گاز و غبار) در قالب بازوهای مارپیچی در سطح تخت این دیسک قرار دارند. ستارگان کمتری نیز به صورت هالهای اطراف دیسک را دربر گرفتهاند. این ساختار مارپیچی تنها در صورتی قابل مشاهده است که بینندهای در خارج کهکشان از روبهرو به آن نگاه کند. ما به عنوان بینندهای که از داخل صفحهٔ کهکشان به آن مینگریم، اجزای واقع در صفحهٔ کهکشان را به صورت نوار دایرهای شکل متراکمی از ستارگان، دورتادور خود میبینیم. این همان راه شیری است که شبها در آسمان میبینیم. اجزای واقع در هالهٔ کهکشان را نیز که تراکم کمتری دارند، به صورت ستارگانی مجزا در سایر قسمتهای آسمان مشاهده میکنیم. به این ترتیب، علاوه بر نوار شیریرنگ مورداشاره، تمام ستارگان دیگری نیز که با چشم غیرمسلح در آسمان میبینیم، متعلق به کهکشان راه شیری هستند[۹] و این نوار نورانی تنها نشانگر آن دسته از ستارگان راه شیری است که در راستای صفحهٔ کهکشان قرار گرفتهاند. بخشهایی از راه کهکشان که تاریک به نظر میرسند، به علت وجود گاز و غبار میان ستارهای است که مانع از رسیدن نور ستارگان زمینه به چشم ما میشود.
درخشندگی سطحی کهکشان راه شیری کم است و تنها در آسمانی با حد قدر ۵٫۱ یا بیشتر قابل رویت است.[۱۰] به این ترتیب در مناطق شهری و حومه که آلودگی نوری قابل توجهی وجود دارد و همچنین در شبهایی که ماه در آسمان نورافشانی میکند، دیدن آن ممکن نیست.
بخش قابل رویت صفحه کهکشان راه شیری، گسترهای شامل ۳۰ صورت فلکی را در آسمان اشغال کردهاست. مرکز کهکشان در صورت فلکی کمان قرار دارد که از سایر بخشها پرنورتر است.
صفحهٔ کهکشان با دائرةالبروج یا همان صفحهٔ مداری زمین (صفحهٔ منظومهٔ شمسی) تقریباً زاویهای ۶۰ درجه میسازد.
تصویری سراسرنمای از کهکشان راه شیری که با استفاده از لنز واید گرفته شدهاست و به همین دلیل، نوار راه شیری به صورت کمان دیده میشود.
اندازه و جرم
راه شیری بعد از کهکشان اندرومدا بزرگترین کهکشان در گروه محلی است. قطر صفحهٔ کهکشان راه شیری حدود ۱۰۰ هزار سال نوری یا ۳۰۰۰۰ پارسک است (تقریباً ۱۰۱۷ کیلومتر).[۱۱] ضخامت این صفحه در بیشتر نقاط حدود ۱۰۰۰ سال نوری است ولی در مرکز آن به ۱۲۰۰۰ سال نوری میرسد. تعداد ستارگان کهکشان راه شیری بین ۱۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد تخمین زده میشود. شمردن ستارههای یک کهکشان غیرممکن است. حتی در کهکشانی مانند اندرومدا که همسایهٔ نزدیک راه شیری است، تنها تعداد کمی از ستارگان بسیار پرنور را میتوان با تلسکوپ تشخیص داد. دانشمندان با روشهایی مانند بررسی حرکت چرخشی کهکشانها و همچنین طیفسنجی، جرم یک کهکشان را محاسبه میکنند. سپس بر اساس آن، تعداد ستارگان کهکشان را تخمین میزنند.
منبع:.wikipedia.
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0